Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Sabbato Hebdomadæ I Adventus Ad Officium lectionis Quod non videmus, speramus

Lectio altera

Ex Tractátu sancti Cypriáni epíscopi et mártyris De bono patiéntiæ

(Nn. 13 et 15: CSEL 3, 406-408)

Quod non videmus, speramus

Dómini et Magístri nostri salutáre præcéptum est: Qui toleráverit usque ad finem, hic salvus erit. Et íterum: Si permanséritis in verbo meo, vere discípuli mei éritis, et cognoscétis veritátem, et véritas liberábit vos.

Tolerándum et perseverándum est, fratres dilectíssimi, ut, ad spem veritátis et libertátis admíssi, ad veritátem et libertátem ipsam perveníre possímus; quia hoc ipsum quod christiáni sumus, fídei et spei res est; ut autem spes et fides ad fructum sui possint perveníre, patiéntia opus est.

Non enim præséntem glóriam séquimur, sed futúram, secúndum quod et Paulus apóstolus monet dicens: Spe salváti sumus. Spes autem, quæ vidétur, non est spes: quod enim videt quis, quid sperat? Si autem quod non vidémus sperámus, per exspectatiónem sustinémus. Exspectátio et patiéntia necessária est, ut id quod esse cœpimus impleámus, et quod sperámus et crédimus, Deo repræsentánte, capiámus.

Dénique álio in loco idem Apóstolus iustos et operántes et divíni fénoris increménto cæléstes thesáuros sibi recondéntes, ut patiéntes quoque sint, ínstruit et docet, dicens: Ergo, dum tempus habémus, operémur quod bonum est ad omnes, máxime vero ad domésticos fídei. Bonum autem faciéntes non deficiámus; témpore enim suo metémus.

Admonet ne quis impátiens in operatióne defíciat, ne quis tentatiónibus aut avocátus aut victus in médio laudis et glóriæ itínere desístat, et péreant prætérita, dum quæ cœperant désinunt esse perfécta.

Apóstolus dénique, cum de caritáte loquerétur tolerántiam illi et patiéntiam iunxit. Cáritas, inquit, magnánima est, cáritas benígna est, cáritas non æmulátur, non inflátur, non irritátur, non cógitat malum, ómnia díligit, ómnia credit, ómnia spérat, ómnia sústinet. Osténdit inde illam perseveráre tenáciter posse, quod nóverit ómnia sustinére.

Et álio loco: Sustinéntes, inquit, ínvicem in dilectióne, satis agéntes serváre unitátem spíritus in coniunctióne pacis. Probávit nec unitátem servári posse nec pacem, nisi se ínvicem fratres mútua tolerántia fóveant, et concórdiæ vínculum patiéntia intercedénte custódiant.

Tweede lezing

Uit de verhandeling over ‘De deugd van geduld’ van de H. Cyprianus, bisschop en martelaar

Wij hopen hetgeen wij niet zien

Van onze Heer en Meester is het heilzame gebod: Wie volhard zal hebben ten einde toe, die zal zalig worden. En vervolgens: Zo gij in mijn woord volhardt, zult gij waarlijk mijn leerlingen zijn, en zult ge de waarheid kennen, en de waarheid zal u vrij maken.

We moeten dulden en volharden, allerdierbaarste broeders, om, na toegang verkregen te hebben tot de hoop op de waarheid en de vrijheid, tot die waarheid en vrijheid zelf te kunnen komen. Want de inhoud van ons christen zijn is een zaak van geloof en hoop. Maar opdat geloof en hoop vruchtbaar voor u kunnen worden, is geduld vereist.

Immers, wij zoeken niet de tegenwoordige glorie, maar de toekomstige, naar de vermaning van de Apostel Paulus, als hij zegt: In hoop zijn wij verlost. Maar zien wat men hoopt, dat is geen hopen. Want wat men ziet, zou men dat kunnen hopen? Maar als wij hopen wat wij niet zien, dan moet onze verwachting gepaard gaan met standvastigheid. Het afwachten en het geduld zijn noodzakelijk, om dat, wat we begonnen zijn, te voltooien, en wat we hopen en geloven ook in bezit te nemen, als God het ons aanbiedt.

Tenslotte leert de Apostel op een andere plaats de rechtvaardigen en degenen, die de hemelse schatten met de aanwas van goddelijke interest bij zich bewaren, dat ze ook geduldig moeten zijn zeggende: Welnu dan, zolang wij nog tijd hebben, laat ons weldoen aan allen, maar het meest aan de huisgenoten des geloofs. Laat ons dan niet moe worden het goede te doen, want te zijner tijd zullen we oogsten.

Hij vermaant ertoe, dat niemand uit ongeduld in zijn werk verslapt of, door bekoringen afgeleid of overwonnen, midden op de weg naar lof en glorie blijft stilstaan en aldus het vroeger gewonnen te verloren gaat, zodat, wat begonnen werd, zijn vervolmaking niet bereikt.

Toen tenslotte de Apostel over de liefde sprak, legde hij een band tussen de liefde en het verdragen in geduld. De liefde, zegt hij, is grootmoedig, welwillend, niet naijverig, niet overmoedig, zij wordt niet toornig, denkt geen kwaad. Zij bemint alles, gelooft alles, hoopt alles, verdraagt alles. Hij toont aan, dat de liefde standvastig kan volhouden, doordat zij alles kan verdragen.

En op een andere plaats zegt hij: Elkaar in liefde verdragend, terwijl men zijn best doet om de eenheid des geestes te bewaren in de band des vredes.  Hij bewees, dat noch eenheid noch vrede bewaard kunnen worden, als men elkaar niet als broeders met wederzijdse liefde tegemoet komt en men de band van de eenheid niet bewaart door middel van het geduld.