Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomadæ II Quadragesimæ sabbato Adhæreamus Deo, uni vero bono. Laten wij God aanhangen, het enige en ware Goed.

Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Tractátu sancti Ambrósii epíscopi De fuga sæculi

(Cap. 6, 36; 7, 44; 8, 45; 9, 52: CSEL 32, 192. 198-199. 204)

Adhæreamus Deo, uni vero bono

Ubi cor hóminis, ibi et thesáurus eius est; non enim solet bonum datum deprecántibus Dóminus denegáre.

Ergo, quia bonus Dóminus est et máxime sustinéntibus se bonus est, ipsi adhæreámus, cum ipso simus tota ánima nostra, toto corde, tota virtúte, ut simus in lúmine eius et videámus eius glóriam et delectatiónis supérnæ fruámur grátia; ad illud ígitur bonum erigámus ánimos et in illo simus atque in ipso vivámus, ipsi adhæreámus, quod est supra omnem mentem et omnem consideratiónem et pace útitur perpétua ac tranquillitáte; pax autem supra omnem mentem est et supra omnem sensum.

Hoc est bonum, quod pénetrat ómnia, et omnes in ipso vívimus atque ex ipso pendémus, ipsum autem nihil supra se habet, sed est divínum; nemo enim bonus nisi unus Deus, quod ergo bonum divínum et quod divínum bonum, et ídeo dícitur: Aperiénte te manum, implebúntur ómnia bonitáte; per bonitátem enim Dei, nobis univérsa tribuúntur mérito bona, quibus nihil admíxtum est mali.

Hæc bona promíttit Scriptúra fidélibus dicens: Quæ bona sunt terræ manducábitis.

Mórtui sumus cum Christo; mortem Christi in córpore nostro circumférimus, ut et vita Christi in nobis manifestétur. Non ergo iam nostram illam vitam, sed Christi vitam vívimus, vitam innocéntiæ, vitam castimóniæ, vitam simplicitátis omniúmque virtútum. Cum Christo resurréximus, in ipso vivámus, in ipso ascendámus, ut serpens calcáneum nostrum quod vúlneret in terris reperíre non possit.

Fugiámus hinc. Potes ánimo fúgere, etsi retinéris córpore, potes et hic esse et adésse ad Dóminum, si illi adhæreat ánima tua, si post ipsum cogitatiónibus tuis ámbules, si fide, non spécie, vias eius sequáris, si ad ipsum confúgias; est enim refúgium et virtus, cui dicit David: Ad te confúgi et non sum decéptus.

Ergo quia Deus refúgium, Deus autem in cælo et supra cælos, útique hinc illo fugiéndum est, ubi pax, ubi réquies ab opéribus, ubi epulémur sábbatum magnum, sicut dixit Móyses: Et erunt sábbata terræ vobis escæ. Epulatórium enim et plenum iucunditátis et tranquillitátis est requiéscere in Deo et eius delectatiónem vidére.

Fugiámus sicut cervi ad fontes aquárum; quod sitiébat David, sítiat et nostra ánima; quis est ille fons? Audi dicéntem: Quóniam apud te est fons vitæ; huic fonti dicat ánima mea: Quando véniam et parébo ante fáciem tuam? Fons enim Deus est.

Tweede lezing

Uit het Tractaat over ‘Het vluchten van de wereld’ van de H. Ambrosius, bisschop

Laten wij God aanhangen, het enige en ware Goed

Waar het hart is van de mens, daar is ook zijn schat. God toch is niet gewoon het goed dat geschonken is voor wie er om vragen, te weigeren.

Dus omdat God goed is en vooral jegens hen, die hem dienen, laten wij Hem dan aanhangen en met Hem zijn met heel onze ziel, met heel ons hart, met al onze krachten, om in zijn licht te leven, zijn glorie te zien en de genade te smeken van zijn bovennatuurlijke geneugten. Laten we daarom onze ziel verheffen tot dat Goed, laten we in Hem zijn, in Hem leven, en dat aanhangen, wat boven elk verstand en beschouwing gelegen is, en  daar een altijddurende vrede en rust genieten. De vrede toch overtreft ieder besef en ieder gevoel.

 Dat is het Goed, dat alles doordringt. En allen leven wij erin en hangen er van af,  maar Zelf heeft Het niets boven zich, maar is goddelijk. Want niets is goed tenzij God alleen, omdat het goede goddelijk is en het goddelijk goed, en daarom wordt er gezegd: Als ge uw hand opent, wordt alles van goedheid vervuld. Want door de goedheid Gods wordt ons alles geschonken wat in waarheid goed is en waarin niets slechts te vinden is.

Deze goederen belooft de Schrift aan de gelovigen, zeggend: Gij zult het goede der aarde eten.

Wij zijn gestorven met Christus. De dood van Christus dragen wij in ons lichaam, opdat ook het leven van Christus in ons wordt geopenbaard. Wij leven dus niet langer dat eigen leven van ons, maar wij leven het leven van Christus, een leven van onschuld, van kuisheid, van eenvoud en van alle deugden. Met Christus zijn wij verrezen, laten we in Hem leven, in Hem opstijgen, opdat de slang op aarde onze hiel niet kan vinden om deze te verwonden.

Laten wij vluchten weg van hier. Ge kunt met uw ziel wegvluchten, ofschoon ge met uw lichaam blijft, ge kunt ook hier bij de Heer zijn en blijven, als uw ziel Hem aanhangt, als ge in gedachten Hem volgt, als ge in geloof, niet in schijn, zijn wegen volgt, als ge tot Hem vlucht. Hij is immers onze toevlucht en onze kracht, tot Wie David sprak: Tot U ben ik gevlucht en ik werd niet bedrogen.

Derhalve, omdat God onze toevlucht is, maar God in de hemel en boven de hemelen woont, moeten wij van hier naar Hem wegvluchten, waar de vrede is, de rust na de arbeid, waar we de grote-Sabbat-maaltijd gebruiken, zoals Mozes zegt: En de Sabbats-rust voor het land zal u toch nog tot voedsel zijn. Want een feestmaal is het, vol vreugde en rust, in God te rusten en Hem te genieten.

Laten we dus als herten naar de waterbronnen vluchten. Waar David naar dorstte, daar moet ook onze ziel naar dorsten. Welke is die bron? Luister naar hem die zegt: Omdat bij U de bron des levens is, tot die bron moge mijn ziel zeggen: Wanneer zal ik komen en voor uw aanschijn treden? Want die bron is God.