Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomadæ III Quadragesimæ Feria II Qui gloriatur, in Domino glorietur. Hij die roemt, roeme in de Heer.

 Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Homilíis sancti Basilíi Magni epíscopi

(Hom. 20, De humilitate, 3: PG 31, 530-531)

Qui gloriatur, in Domino glorietur

Ne gloriétur sápiens in sapiéntia sua, et ne gloriétur fortis in fortitúdine sua, et ne gloriétur dives in divítiis suis.

Sed quænam est vera gloriátio, et in quo magnus est homo? In hoc, inquit, gloriétur qui gloriátur, si cognóscit ac intéllegit quod ego sim Dóminus.

Hæc est sublímitas hóminis, hæc est glória atque maiéstas, vere cognóscere quod magnum est, eíque adhærére, et glóriam a Dómino glóriæ conquírere. Ait enim Apóstolus: Qui gloriátur, in Dómino gloriétur; ubi dicit: Christus factus est nobis sapiéntia a Deo, et iustítia et sanctificátio et redémptio; ut quemádmodum scriptum est: Qui gloriátur, in Dómino gloriétur.

Hæc est enim perfécta ac íntegra in Deo gloriátio, cum quis non ob suam iustítiam extóllitur, sed novit destítui se quidem vero iustítia, verum sola in Christum fide iustificátum esse.

Atque in hoc gloriátur Paulus, quod iustítiam suam contémnat; quærat vero eam, quæ per Christum est, quæ ex Deo est, iustítiam in fide; ut cognóscat illum et virtútem resurrectiónis eius et communiónem afflictiónum ipsíus, confórmis factus morti eius, si quo modo ad resurrectiónem mortuórum pertíngat.

Hic cécidit supérbiæ altitúdo omnis. Nihil unde gloriári queas relíctum est tibi, o homo, cuius vidélicet gloriátio ac spes sita in eo sit, ut mortífices tua ómnia, quærásque futúram in Christo vitam; cuius cum habeámus primítias, iam in his sumus, omníno in grátia ac dono Dei vivéntes.

Et Deus quidem est, qui operátur in nobis et velle et effícere, pro bona voluntáte. Rursus Deus sapiéntiam suam, quam in nostram glóriam prædestinávit, revélat per Spíritum suum.

Præstat Deus vires ac robur in labóribus. Abundántius ómnibus laborávi, inquit Paulus; non ego autem, sed grátia Dei, quæ est mecum.

Eximit Deus de perículis præter omnem humánam spem. Ipsi, inquit, in nobismetípsis respónsum mortis habúimus, ut non simus fidéntes in nobis, sed in Deo, qui súscitat mórtuos; qui ex tanta morte nos erípuit et éripit; in quem sperámus, quóniam et adhuc erípiet.

Tweede lezing

Uit de homilieën van de H. Basilius de Grote, bisschop

(Hom. 20, De humilitate, 3: PG 31, 530-531)

Hij die roemt, roeme in de Heer

De wijze roeme niet op zijn wijsheid, de sterke roeme niet op zijn kracht en de rijke roeme niet op zijn rijkdom.

Maar wat is dan de ware verheerlijking, waarin de mens groot is? Wie roemen wil, zegt Jeremias, moet hierin roemen, dat hij inziet en erkent, dat Ik de Heer ben.

Dat is de grootheid van de mens, dat is zijn glorie en majesteit: in waarheid erkennen wat goot is en dat aanhangen en glorie ontvangen van de Heer der glorie. De Apostel zegt immers: Hij die roemt, roeme in de Heer, waar hij zegt: Christus is door God voor ons geworden: Wijsheid, Gerechtigheid, Heiligheid en Verlossing opdat, zoals geschreven staat: Hij die roeme, roeme in de Heer.

Dat is immers de volmaakte en volledige verheerlijking volgens Gods wil, wanneer de mens zich niet om eigen gerechtigheid verheerlijkt, maar weet, dat hij zelf van de ware gerechtigheid verstoken is, maar alleeen door zijn geloof in Christus gerechtvaardigd is.

En daarop roemt Paulus, dat hij zijn eigen gerechtigheid veracht, mar zoekt naar de gerechtigheid uit het geloof, die door Christus gekomen is en van God komt: om Hem te leren kennen, de kracht van zijn verrijzenis en de gemeenschap met zijn lijden, gelijkvormig geworden aan zijn dood om zo te geraken tot de verrijzenis er doden.

Hier bezwijkt alle verheffing van e hoogmoed. Zoek hier niets om op te kunnen gloriëren, U blijft, o mens, alleen over in te zien, dat uw verheerlijking en hoop dáárin gelegen is, dat ge afsterft aan al het eigene en ge het toekomstig leven zoekt in Christus. Omdat wij van dit leven de eerstelingsgaven hebben, zijn wij daar reeds in, wanneer wij geheel en al leven in de ons door God geschonken genade.

God toch is het, die zowel het willen als het werken in ons teweegbrengt naar gelang onze goede wil. En wederom openbaar God zijn wijsheid, die Hij gericht houdt op onze verheerlijking door zijn Geest.

God schenkt ons kracht en sterkte bij ons werk. Ik heb overvloediger dan anderen gearbeid, zegt Paulus. Niet ik echter, maar de genade Gods met mij.

Boven elke menselijke verwachting uit ontrukt God ons aan gevaren. Wij zelf, zegt Hij, hebben in ons binnenste het doodvonnis vernomen. Wij moeten blijkbaar leren niet op onszelf te vertrouwen, maar op God die de doden ten leven wekt. Hij is het die ons gered heeft uit dat dodelijk gevaar, en blijft dat doen. Van Hem verhopen wij dat Hij ons ook in de toekomst zal redden.